در بیکران دور
بر سنگ سخت گور
با گوهر سرشت
دستی چنین نوشت:
“دنیا فدای دوست

کاش میشد:بچگی را زنده کرد
کودکی شد،کودکانه گریه کرد
شعر ” قهر قهر تا قیامت” را سرود
آن قیامت، که دمی بیش نبود
فاصله با کودکی هامان چه کرد ؟
کاش میشد ، بچگانه خنده کرد . . .

چقدر حقیرند مردمانی که نه جرات دوست داشتن دارند

نه اراده ی دوست نداشتن و نه لیاقت دوست داشته شدن !!!

با این حال مدام شعر عاشقانه میخوانند !!!!